Kapitan parsknął i spojrzał na niego z ukosa szczerząc się lekko. Sytuacja się napięła i trzeba było coś zrobić. Spojrzał swojemu rozmówcy prosto w oczy i zgromiwszy go takim spojrzeniem stwierdził.
- To działo wystrzeliwuje trzy tysiące pocisków na minutę, naprawdę myślisz, że zdołasz uciec? Pokaż im Rude...
Tutaj strzelił z palców i palcem wskazał na szafkę z alkoholem która znajdowała się za barem. Mając nadzieję, że raczej nic się za nią nie znajdowało. Po chwili zreflektował się, że w tej brawurze może nie być tyle mądrego co by się mogło wydawać... Ale chyba było jednak za późno by teraz odwołać komendę.

No nie powiem, zdziwieni byli wielce, gdy widzieli, jak działko obrotowe roztrzaskuje szafkę z alkoholami. Patrzyli niemalże w osłupieniu jak kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt pocisków rozrywa drewno, szkło i całą resztę. Ten cały ich chyba przywódca też zastygł w bezruchu, jednak po chwili się otrząsnął.
-"Niezłe macie to działko, ale na nic się Wam nie zda, kiedy my wystrzelimy pierwsi, nie?" - zmierzył wzrokiem, w którym była jednak nutka strachu, może nie nutka a nuta. - "Chyba, że chcecie się jakoś dogadać, co?" - dodał tonem gburliwego idioty, który nie wie na co się porywa.

Pomimo ciężaru całego tego żelastwa jakie miał na sobie siła eksplozji obaliła go na podłogę .Prawdopodobnie zamiast zwykłej amunicji załadował nieoznaczony pas z amunicją zapalającą .Zanim nieubłagana siła grawitacji pociągnęła go na deski zdążył jedynie pomyśleć
"Kurwa....Granaty..."
Gdyby jakimś cudem ten mały wybuch spowodował ich rozerwanie byli by w nie małych kłopotach .

To był moment, krótki moment, którego nie zapomni do końca życia... Oślepiający błysk, alkohol który dosięgnął twarzy i zapalił się momentalnie. Dodatkowo alkohol sięgnął oka co już samo wywołało potężny ból. Chwilę potem połowa jego ciała stanęła w płomieniach, a gdy te już zgasły, leżał osmolony na podłodze i nie miał siły się ruszyć. Poparzenia były rozległe, nie czuł bólu, nie mógł czuć czegoś, co było do cna wypalone i martwe. Kawałek zwęglonej twarzy i brak i tak uszkodzonego już oka, ale moment... Przez chwilę zastanowił się dlaczego nie mógł ruszać ręką. Dopiero kiedy udało mu się podnieść nieco, obrócić głowę w prawo dostrzegł strzępy spalonego ramienia częściowo jeszcze przytwierdzone, częściowo rozrzucone wokół. Stracił swoją własną rękę. Można powiedzieć, że w tym momencie zmieniło się wiele, cały jego świat pękł w jednym momencie. Panika wkradła się na chwilę w jego umysł. Szarpnął się w bok i nagle zawył z bólu tak donośnie, aż co poniektórzy wrażliwi mogliby się poczuć źle na tak upiorne wycie z bólu. Trzymał zdrowym ramieniem za spaloną kończynę i miotał się lekko w spazmach bólu na podłodze. Jego biały płaszcz przeszedł kolorytem popiołu, będąc gdzieniegdzie ubabrany krwią czy nadpalony. Leżał i nie miał najmniejszej siły się podnieść, ale był przytomny i miał wolę życia... Potępieńcze wrzaski wydobywały się z jego ust na przemian z klątwami idącymi w losowym kierunku.

Wybuch przywołał wielu gapiów na miejsce zdarzenia, jeden z nich w nagłym przypływie racjonalnego myślenia poleciał po miejscowego lekarza, który szybko przybył na miejsce. Widząc efekty i fakt, że najbardziej ranny jest Ysil, podbiegł do Ruda i powiedział mu, by ten pomógł mu go zanieść do miejscowej apteki, gdzie mieli sterylne, w miarę, warunki do ewentualnego połatania, gdyż krwawienia nie było, ale ciągle mogło wdać się zakażenie. W między czasie przybyło też kilku pielęgniarzo-aptekarzy, którzy zajęli się tymi mniej rannymi, gł. tą 7-ką.

Mieli szczęście, że miejscowy lekarz posiadał pewną wiedzę na temat protez i ich zakładania, więc przy odpowiednim zapleczu technicznym był w stanie te ich "zamienniki" "przyczepić" Ysil'owi. Pomógł Rudevald'owi zabrać rannego na statek, lecz wcześniej posłał jednego z pielęgniarzy po kilka rzeczy. Gdy już miał co chciał i by, gdzie być miał, zajął się łataniem poparzonego, oczywiście na początku zajmując się kawałkami martwego ciała a potem całą resztą oraz upewniając się, że pacjent zaraz nie ocknie się i nie zacznie szaleć z bólu i szoku.

Młoda słysząc jakieś poruszenie na pokładzie wybiegła z kajuty brata. Już dawno zdążyła się przebrać. Biała bluzka bez rękawów kończąca się nad pępkiem, białe figi i pasiaste czarno białe skarpety do połowy ud. Coś mignęła jej na schodach pod pokład. Pobiegła szybko na dół i jak zwykle bez pukania wlazła do pracowni z zaciekawieniem obserwując co też się dzieje.

Z jakiegoś niewyjaśnionego powodu nie przepadał za siostrą kapitana .Jedynie potrzeba połatania Kapitana powstrzymała go przed złapanie tego babsztyla i wykopaniem go z jego cennej pracowni. Wycięcie stali tak by zastąpiła ubytki w tkance nie było proste .
- Nikt cię kurwa nie nauczył pukać ? A co by było gdybym zabawiał się z jakąś panienką ? Nie mam czasu zajmować się twoją osobą trzeba połatać kapitana !